گریه بر هر درد بی درمان دواست !

قطره ی آبی از کناره های دلت بر می خیزد و آرام ، آرام بالا می آید و از دو چشمان ناز خمارآلوده ات می چکد . آرامش غریبانه ای به تو می بخشد این آب گرم و زلالی که نمی دانی از کجاست و نامش را اشک می گذاری . عجیب شانه هایت را تکان می دهند این قطراتی که از دلت بر می خیزند و از چشمانت می چکند . عجب صدای ناز هق هقی به تو می بخشد این رودخانه ی میان چشم و دلت !
خدا حافظ دنیا . من می روم در این رودخانه ی زلال شستشویی کنم .

(بیش از این نمی توانم ،  ادامه اش را تو بگو )

---

از زبان شما‌:

از مصطفی شاهمردی (غلام) تشکر می کنیم به خاطر ارسال این شعر :

صحرای کربلاست غمت را گزارشگر
از شرحه های خون دلت می کند باور
تلخی درد ندارد به صبر تو کاری
وقتی خبر رسید که رفتند دو گل نوبر
وقتی خبر رسید.تو ماندی درون خیام
داری تو شرم ز روی علی اکبر
اما امان امان از دل خونت
تنها شدی به خدا در میان این لشگر
وقتی به گوش نیامد صدای شیون ها
یعنی ز هوش رفته غریبانه یک خواهر
از لرزش صدای تو باید حدیث خواند
شاید نمی رود از یاد قصه ی خنجر

دوست خوبمون مجتب سئوالی مطرح کرده :

سلام
اگه گریه بر هردرد بی درمان داواست پس چرا هروقت داداش کوچولوم گریه میکنه مامانم میگه گریه نکن ؟

سوال دوم پس این وسط خنده چی کاره است؟ها....

و این هم جواب لجمن به آقا مجتب :

اتفاقا همین مثالی هم که زده ای تصدیق می کند که گریه بر هر درد بی درمان دواست . چرا که اگر بچه کوچک همین گریه را نداشته باشد به هیچ طریق دیگری نمی تواند درخواست هایش را به والدین خود منتقل کند . راستی یه سئوال دارم : چرا بچه ها برای انتقال درخواست هایشان به جای گریه نمی خندند ؟؟؟!!!!
خودم جوابش را می دم : هرکس می خنده معلومه مشکلی نداره . تنها کسانی که احساس درد و مشکلی می کنند گریه می کنند . پس اگه فکر می کنی درد خاصی نداری راحت باش و بخند !!!

استاد گرامی آقای امیرعباس صاحب وبلاگ نامحرمانه هم قدم رنجه فرموده اند :
سلام برادر
بارها در جمع های مختلف همین نکته را عرض کرده ام و به تحریف شعر مولوی (گریه بر هر درد بی درمان دواست) اشاره کرده ام که در این دوره اهل ادب و هنر غیر دینی آن را به «خنده بر هر ...» تغییر داده اند توجه داده ام.
خنده فقط برای افسردگی حاد روحی روانی دواست و این گریه است که جان ها و اندیشه ها را تعالی می بخشد.
دعا بفرمایید.